Ένας παλιός μαθητής...

Κάποτε είχα έναν μαθητή. Σκληρό, δύσκολο. Είχα δοκιμάσει πολλά, είχαν αποτύχει όλα. Ακόμα θυμάμαι τις ταχυπαλμίες που πάθαινα... ώσπου κάποια στιγμή στάθηκα σε ένα σταυροδρόμι: ή έπρεπε να εγκαταλείψω την προσπάθεια ή έπρεπε να δοκιμάσω κάτι άλλο. Τα Χριστούγεννα έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα. Διάβαζα ό,τι έβρισκα για τα κίνητρα των μαθητών. Προέκυψαν έτσι κάποιες από τις πρώτες αναρτήσεις του ιστολογίου μου (μαζεμένες θα τις βρείτε εδώ). Και το κυριότερο: τον βοήθησα.

Όχι όσο θα ήθελα. Ήρθε το γυμνάσιο και τελείωσαν όλα... δεν το τελείωσε ποτέ. Δεν κατηγορώ τη Δευτεροβάθμια. Αν η Πρωτοβάθμια είχε κάνει καλύτερη δουλειά δε θα υπήρχε πρόβλημα. Δυστυχώς αποτύχαμε... το μόνο που μου έμεινε ήταν η απορία τι να απέγινε.

«Δάσκαλε!» άκουσα καθώς έφτανα στο σπίτι μου. Αρχικά, νόμισα πως ήταν ένας πρώην μαθητής μου που συναντώ συχνά στη γειτονιά. Όχι! Ήταν αυτός. Ενήλικος πια, μερικά μέτρα μακριά από το σπίτι μου, μαστόρευε ένα μηχανάκι. Χάρηκα. Όχι μόνο που τον είδα· μα και που είχε βρει μια διέξοδο. Έπιαναν τα χέρια του από όταν ήταν μικρός. Του άρεσε κιόλας. Με αυτό έβγαζε τώρα το μεροκάματο. Αυτοδίδακτος φυσικά. Ψαχνόταν όμως για καμιά σχολή. 

- Και γιατί δεν πας; 
- Δεν ξέρω... έκανα κι εγώ βλακείες... 

Πώς μπορείς να κάνεις βλακείες στα 13; Κι αν μπορείς να κάνεις στα 13, αυτοί που ήταν σαράντα και, τι έκαναν; Προσπάθησα να τον μεταπείσω. Προσπάθησα και την άλλη μέρα. Μακάρι να ήταν έτσι απλά τα πράγματα. Να έλεγες κάτι και να πειθόταν ο κόσμος. Τα τραύματα είναι βαθιά. Δε μαζεύονται με σκόρπιες κουβέντες... 

Τέλος πάντων. Θα τον ξαναπετύχω. Ποιος ξέρει, μπορεί σιγά σιγά να τον πείσω. Ή να με βρίσει. Σκέφτομαι όμως με τι ευκολία καταδικάζουμε ανθρώπους και με τι δυσκολία αυτοί σώζονται...


Σχόλια