Μια μέρα μια μαθήτριά μου με πλησίασε και μου είπε: «Κύριε, δεν ξέρω να βρίσκω το μισό του 90...». Ήταν ένα ζωντανό κορίτσι, αδύνατο, με ίσα καστανά μαλλιά. Ασχολούνταν με πολεμικές τέχνες, αλλά δεν ήταν σκληρό παιδί. Σίγουρα δεν ήταν σκληρό παιδί. Ήταν παιδί που χρειαζόταν βοήθεια...
Στη Γλώσσα όμως ήταν άλλο πράγμα. Έγραφε καλύτερα από μένα. Ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από το μάθημα. Είχα διαβάσει Ματσαγγούρα εκείνη την εποχή· μου έμαθε πως δε φτάνει. Με έμαθε πώς να γράφω, με έμαθε πώς να διδάσκω το γράψιμο. Ένα κορίτσι Πέμπτης Δημοτικού! Θυμάμαι ότι προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανε κάθε φορά και έβγαινε ωραίο το κείμενο και στη συνέχεια το δίδασκα στους συμμαθητές της. Έπιασε. Στην Έκτη βελτιώθηκαν τα περισσότερα παιδιά, κάποια μάλιστα έγραφαν κείμενα που έτρεχα να δείξω στη γυναίκα μου.
Μετά ήρθε το Γυμνάσιο, το Λύκειο, χαθήκαμε. Πάντα την είχα στον νου μου. Βαριέμαι τη Λογοτεχνία, μα περίμενα πώς και πώς να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Είδα κάνα δυο φορές αυτή, κάνα δυο τον πατέρα της. Συνέχισε να γράφει. Μα είχε βρει καινούριο χόμπι: τη φωτογραφία. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που το έχουν με την Τέχνη. Δεν είναι καλοί μόνο με τη μουσική ή μόνο με την ποίηση. Είναι καλοί με την Τέχνη. Αυτό το κορίτσι ανήκε σε αυτήν την πάστα ανθρώπων.
Ποτέ δεν της είπα ότι περίμενα να διαβάσω κάποιο βιβλίο της. Ποτέ δεν της είπα ότι με έμαθε να γράφω. Πότε δεν την ευχαρίστησα. Δεν μπορώ να το κάνω πλέον... πέθανε σήμερα, έναν μήνα πριν γίνει δεκαοχτώ...
Σχόλια